Surrealisme en België zijn 2 woorden die buitenlanders weleens met elkaar associëren. Het is dan ook vreemd dat ik dit album zit te reviewen, enkele uren voor mijn favoriete team voor het 2de jaar op rij kampioen van België kan worden. Geen avond om naar droefgeestige hymnes te luisteren. Maar zo boeiend als het kampioenschap was, zo meeslepend is ook deze CD. Hopelijk mogen we ze straks alvast aan de kant laten als troostmiddel.Opener "Every Traveled Road" zet meteen goed de toon en openbaart de mooie kanten van al wat lelijk is. Duizenden mensen betalen met plezier een ticket om Antony And The Johnsons een uur of wat te zien schreien op een podium. En gelijk hebben ze. Scott Matthew heeft er ook een handje van weg om van melancholie iets bewonderenswaardigs te maken.
Zijn typische stem is sowieso al goed voor de helft van de punten. Die man meent wat hij zingt, dat hoor je gewoon. Geen fake emo-decibel-gedoe maar doorleefde droefheid. Dat merk je bijvoorbeeld heel goed in een liedje als "White Horse" waar er naast vocals en een piano niet veel aan te pas komt om diep tot je door te dringen. Idem in "German". Op "Thistle" gaat hij zelfs even shaken op 't galabal van de studenten psychologie of een ander vrolijk feestje. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat alle songs op de plaat met de lange titel ons op 1 of andere manier raken.
Om de muggezifters tevreden te stellen: je album "There Is An Ocean That Divides | And With My Longing I Can Charge It | With A Voltage That's So Violent | To Cross It Could Mean Death" noemen is een beetje erover. Scott Matthew is dan ook "ne speciale". Net als zijn muziek. In de goede zin van het woord, uiteraard.
Ons oordeel: 4/5
Links:
Scott Matthew MySpace
Scott Matthew homepage
Geen opmerkingen:
Een reactie posten