Bell X1 - Blue Lights On The Runway, gezonde dosis experiment en uitgesproken zin voor melodie

Bell X1 vult in thuisland Ierland met sprekend gemak The Point Theatre, een zaal ter grootte van Vorst Nationaal. De grote internationale doorbraak laat nog even op zich wachten, hoewel hun vorige album "Flock" in alle uithoeken van de Aarde positieve kritieken kreeg en in eigen land goed was voor maar liefst 5 keer platinum. "Blue Lights On The Runway", hun 4de plaat, is tevens de 1ste die wereldwijd op min of meer hetzelfde ogenblik in de winkels zal liggen.
De CD opent fantastisch met "The Ribs Of A Broken Umbrella", dat de toegankelijkheid van synthpop bands als OMD verenigt met de creativiteit van Talking Heads. Zanger Paul Noonan doet overigens wel heel vaak aan David Byrne deken, en dat vinden we allesbehalve een slecht teken. De toetsen zijn regelmatig dominant op dit album, dat zich laat kenmerken door een gezonde dosis experiment, in combinatie met een uitgesproken zin voor melodie. NME beschreef de vorige langspeler van Bell X1 reeds als "Radiohead as Radiohead should sound now", en ook op "Blue Lights On The Runway" duiken er zeker muzikale gelijkenissen op met de wereldwijd gerespecteerde groep uit Oxford.
"The Great Defector" doet ons even vermoeden dat de Talking Heads helemaal opnieuw terug zijn en een moderne versie van "Once In A Lifetime" hebben opgenomen. Grote klasse. Met een brug die je op concerten gemakkelijk kunt gebruiken om de hele zaal op te zwepen. "Blow Ins" bevat genoeg drama om zonder blozen met het betere werk van Antony & The Johnsons door 1 deur te kunnen, maar kan zich evenzeer moeiteloos meten met de beste Americana. "Amelia" roept herinneringen op aan David Gilmour en zorgt ervoor dat we ons afvragen hoe Pink Floyd anno 2009 zou klinken. Hopelijk iets minder langdradig dan dit, want hoewel dit nummer ons aan de basis heel erg behaagt, begint het na 5 minuten wel lichtjes te vervelen. En na 6 minuten zwaar. In "A Better Band" mixt Bell X1 knap de Bowie van "Fashione met opnieuw de alomtegenwoordige Talking Heads.
Een CD waarop iedereen alle nummers goed vindt, bestaat bijna niet. "Breastfed" smaakt naar middelmatige stonerrock en grunge en is wat ons betreft het vuile blaadje dat aan het oog van de chef-kok is ontsnapt. Terwijl "Light Catches Your Face" speelt, ligt mijn vrouwke hier achter mij lekker te slapen in de zetel. Komt het door de razend oninteressante reportage op Vijf Tv of door dit nummer, ideaal om de meest hardnekkige insomnia patiënt naar dromenland te zenden?
"Blue Lights On The Runway" herpakt zich daarna op meer dan overtuigende wijze met "One Stringed Harp", een nummer zoals er elk jaar maar een 10-tal gemaakt worden, en dat op zichzelf al voldoende reden is om deze volledige CD te kopen. Referenties naar David Byrne zijn ook nu weer niet ver weg. "The Curtains Are Twitchin'" zorgt voor een rustig, verfijnd, meeslepend einde. Eentje dat doet snakken naar de repeat knop. De vraag is niet: zal dit album op het einde van 2009 in onze top 10 met beste platen van het jaar staan? De vraag is alleen: op welke positie?

Ons oordeel: 4.5/5

Links:
Bell X1 MySpace
Bell X1 homepage

Regelmatig Indiestyle updates ontvangen? Klik hier en maak je lid van onze Facebookgroep