Hoe zouden de Pixies anno 2009 klinken als ze gerebelleerd hadden tegen Black Francis en hem hadden vervangen door een andere zanger? Het is natuurlijk een erg hypothetische vraag, en het even gissende antwoord zou kunnen zijn: zoals het soloalbum van Sebastien Grainger.De zanger maakte deel uit van het teloorgegane dance-punk duo Death From Above 1979 uit Toronto. Echos van deze groep schemeren slechts mondjesmaat door, bijvoorbeeld tijdens opener "Love Can Be So Mean" en afsluiter "Renegade Silence". De Canadees speelde alles behalve de bass zelf tijdens de opnames van de plaat, en deed dat met zijn ruigste masker op.
Het resultaat is de meest rockende plaat die het label Saddle Creek ooit heeft uitgebracht. De naam van deze platenfirma is natuurlijk een kwaliteitslabel dat prat mag gaan op releases van onder meer Bright Eyes. "Sebastien Grainger & The Mountains" opent knap met drie loeiharde knallen recht in de roos. "Love Can Be So Mean" lijkt wel een stevige versie van "Disco 2000" of "Common People" van een aan anabole steroïden verslaafd Pulp. "Who Do We Care For?" heeft de energie en de kwaliteit van bijvoorbeeld "Planet Of Sound" van de Pixies, een groep aan wie we wel vaker denken tijdens het luisteren naar dit album. "By Cover Of Night (Fire Fight)" kan dan weer probleemloos mee met "On Call" van Kings Of Leon.
"I Hate My Friends" trapt af met eenzelfde onweersbui die ook "Anarchy In The UK" van de Sex Pistols inluidt en zou ook spek voor de bek van Hüsker Dü-fans moeten zijn, hoewel het nummer al iets minder lang kan boeien. Dat komt voornamelijk door de ietwat eentonig zang, die na een paar liedjes de pret gedeeltelijk begint te bederven. Jammer eigenlijk, want op muzikaal vlak zit de CD boordevol variatie. Als het niveau even helemaal onder nul dreigt te zakken met "(I Am Like) A River", dat ons zowaar aan "Ik wil Je" van De Kreuners doet denken en bewijst dat Engels niet noodzakelijk beter is dan Nederlands, en "Love Is Not A Contest", stuwt "American Names" het kwik weer helemaal omhoog. Op "Renegade Silence" krijgt Grainger de assistentie van The Rhythm Method, wat resulteert in een dansnummer dat neigt naar Scissor Sisters, inclusief hoge stemmetjes die gedachten oproepen aan wasknijpers op cruciale plaatsen, en eindelijk zorgt voor hartelijk welgekomen vocale variatie.
De middelmatige en eentonige zang ten spijt is "Sebastien Grainger & The Mountains" een plaat die garant staat voor een grote portie dansbaar plezier, die de sfeer erin moet kunnen krijgen op elk feestje dat een beetje wilder dan doorsnee mag zijn.
Ons oordeel: 3.5/5
Links:
Sebastien Grainger MySpace
Sebastien Grainger homepage
Death From Above 1979 MySpace
Regelmatig Indiestyle updates ontvangen? Klik hier en maak je lid van onze Facebookgroep
Geen opmerkingen:
Een reactie posten