Stel je voor dat iemand je morgen naar voor schuift als de nieuwe Einstein. Dankbaar is anders, want de wereld gaat je wel met erg hoge verwachtingen bekijken. White Lies zakte gisterenavond zeker niet door de mand in de Rotonde van Botanique, maar speelde een doordeweeks optreden met enkele positieve uitschieters. De opgedrongen kroon van revelatie van het jaar mogen deze jonge Britten voorlopig nog in de kast laten. Edoch, laat ons beginnen bij het begin.
De avond begon met voorprogramma Haunts, het vermelden meer dan waard. Hun titelloze debuutalbum verscheen in november 2008 en is voorlopig enkel te koop via Britse (web)winkels. Op MySpace kon de groep ons niet echt overtuigen, live deden ze dat in elk geval wel. Haunts beperkt zich niet tot 1 genre. Aangevoerd door een zanger met een stem die zowat constant aan die van David Bowie deed denken, flirtten ze met post-punk, maar ook met noise, glam, punk, nu rave en nog wat andere genres. Na 2 nummers zat de sfeer er in de Rotonde dan ook al stevig in. Dikke pluim op de hoed van deze jonge Britten.
Waarna White Lies voor de fans een op voorhand gewonnen wedstrijd mocht komen spelen. De zaal zat vol sfeer van bij het eerste nummer. Dit neemt niet weg dat "To Lose My Life", 2de song op de setlist, nog niet echt warm klonk. De hoogtepunten vonden we verderop met "Unfinished Business" ongeveer in het midden van de set en "Death" helemaal op het einde. Daartussen zagen we vooral een jonge band die het kost wat kost moet maken, omdat er blijkbaar iemand bij de platenfirma heeft besloten dat het zo zal zijn. Dit resulteert in enorm professionele videoclips, die echt wel parels zijn.
Op een podium staan is echter nog wat anders. Zanger Harry McVeigh doet er best aan om dringend enkele lessen charisma te volgen, momenteel reikt hij op dat vlak nog niet tot aan de enkels van pakweg Tom Smith van Editors. Zijn bindteksten brengt hij echt wel heel slecht. Ze lijken zo van buiten geleerd als ze maar kunnen zijn, zelfs indien dit mogelijk helemaal niet het geval is. We herinneren ons vaag dat we White Lies in de zomer van 2008 even bekeken in de Chateau op Pukkelpop, maar snel weggingen wegens echt niet bijzonder. In Botanique zaten we wel de hele show uit, maar bleven we een beetje met hetzelfde gevoel achter. We zagen een jonge groep met potentieel, die nog heel veel te leren heeft en er eigenlijk nog niet klaar voor is om op artificiële wijze tot grote hype gebombardeerd te worden.
Je zult ons niet horen zeggen dat White Lies eendagsvliegen zijn. Met de juiste budgetten voor opnames van muziek en video's, de steun van bepaalde invloedrijke Britse journalisten en mooie plaatsen op de affiches van de juiste festivals kan de succesbal snel aan het rollen gaan. Het potentieel is er, maar in vergelijking met, om maar iets te zeggen, The Ting Tings, grote revelatie van 2008, hebben White Lies nog een hele lange weg af te leggen. Als eerste Belgische site die ooit over White Lies schreef als veelbelovend, bij monde van onze voorganger Gek Van Muziek, mogen we dit gerust beweren, dunkt ons.
Links:
White Lies MySpaceWhite Lies homepageHaunts MySpaceHaunts homepageGek Van Muziek in mei 2008 over White LiesBotaniqueRegelmatig Indiestyle updates ontvangen? Klik hier en maak je lid van onze Facebookgroep
"Les confidences d'Anabelle" is het tweede album van Starving. Tussen gitaar en synthesizer, tussen vuur en ijs, benadrukken de volle, frisse en meeslepende composities de zoete stem van Claudia Chiaramonte. Starving speelt op 23 april in Botanique, en Indiestyle mag 3 * 2 tickets weggeven.
