Erwin, zanger van Mint, heeft zo'n vlotte pen dat we hem elke week om een artikel zouden willen vragen, maar dat kunnen we hem natuurlijk niet aandoen. We vertelden jullie al dat "Hinterland", het meest recente album van de groep, sinds kort te koop is in Duitsland. Toen we onlangs lazen dat Mint bij onze oosterburen enkele optredens zou doen als support voor The Charlatans, vonden we het wel een goed idee om hem om een verslag te verzoeken. Het resultaat lees je hieronder. Op de foto van Kim Windmolders kun je zien hoe druilerig het Duitse weer was. Het woord is aan Erwin.Maandagmorgen 8u. Terwijl de E314 volloopt in de richting van Brussel gaan wij op het klaverblad in Lummen de andere kant op, naar het Oosten. We zitten met zijn zessen – de vijf Mint-o-maten en onze vaste mixer Grumph – in onze toerkamionet, The Duke. Tim (drum) zit aan het stuur en iedereen heeft er goesting in. 't Is de eerste keer dat we in Duitsland gaan spelen en het komt precies op het goede moment nu de plaat er zo'n drie weken in de winkels ligt en een reclameclip met onze muziek op de Duitse TV loopt.
The Charlatans zijn niet meer zo immens populair als in hun hoogdagen in de jaren '90 maar met 4 miljoen verkochte albums en een uitverkocht Wembley op hun palmares is deze 'supportslot' natuurlijk toch een buitenkans.
Na een vlotte rit van zo'n 9u doorheen Duitsland, de eerste Duitse halve liters en de nodige hilariteit omwille van de kinky talk van de GPS-stem die door Kim (toetsen) werd geïnstalleerd rijden we Berlijn binnen. Phillippe (bas) en Steve (gitaar) denken nu snel hun met Bitburgerbier gevulde blaas te kunnen gaan ledigen maar dat is buiten het Berlijnse stadsverkeer gerekend. Iedereen verkneukelt zich wanneer de verkeerslichten nog maar eens net voor ons op rood springen. Gaat de pisfles bovengehaald worden? Neen, ze houden het vol tot tegen de muur van de concertzaal. Dju!
De Postbahnhof blijkt een coole zaal voor zo'n 600 man te zijn. Spijtig alleen dat ze onze technische rider niet gehad hebben. 'Nur funfzehn kanalen habt ihr' klinkt het terwijl we er eigenlijk 22 nodig hebben. Even wat stress maar Grumph maakt zijn naam waar door doortastend te onderhandelen. We hebben d'r nu ineens toch 20.
Het concert gaat goed en tegen het einde is de hele zaal mee. Ze appreciëren mijn Duits in ware Jean-Marie Pfaff stijl duidelijk. En ik vind het zelf ook wel plezant. Het is makkelijker scoren dan met bindteksten in het Nederlands. Na de show verkopen we nog een pak cd's en t-shirts en ontmoetten we The Charlatans. Heel sympathieke chaps!
Maandagnacht 01u45. Steve, Grumph en Philippe besluiten nog één laatste Berliner (plaatselijk bier) te drinken in de hostel-bar. Ik ga slapen.
Dinsdagmorgen 7u15. De wekker gaat af. Shit. Ik voel me zowat vijftig. We moeten om negen uur weg zijn dus ontbijten we vroeg en wandelen dan terug naar de parking van de Postbahnhof waar The Duke op ons wacht. Het regent oude wijven en dat past eigenlijk perfect bij het ietwat grauwe karakter van deze vroegere Oostduitse wijk. Het blijft de hele dag regenen en dat maakt
van de trip richting Keulen geen lachertje. We luisteren regelmatig naar de Duitse radio om te horen in welke “stau” we staan. Daarna stel ik voor om wat Nico te draaien – we zijn tenslotte toch in Duitsland - maar dit stuit op sterk verzet. Om vier uur doe ik een telefonisch interview met Bram van Stubru over onze Duitse tour. Het gaat vlot. Het verkeer vlot ondertussen voor geen meter en wanneer we uiteindelijk pas om 18u30 voor de nightliner van The Charlatans parkeren moet het snel gaan want de deuren van de Luxor gaan om 20u open.
De soundcheck verloopt gelukkig efficiënt en dus kunnen we nog rap bij de Indiër om de hoek gaan eten. In ijltempo – jammer want echt wel lekker - werken we ons door het Nan-brood met mango chutney, gefrituurde kikkererwtenballetjes en basmatirijst. Een Kölsch (plaatselijk bier ) om alles door te spoelen en dan rap 'die bühne auf'. Showtime om 21u. We zijn “in form” en het klinkt lekker op het podium. We spelen nog wat hechter dan in Berlijn en het publiek reageert heel goed. Vooral 'Giving blood to machines' gaat er bij de Duitsers in als zoete koek. We maken het af met een intense versie van 'The winter of 1985' en dan is ons half uurtje alweer om. Terug naar de minder glorieuze onderdelen van het muzikantenbestaan als daar zijn afbreken, inpakken, alles doorheen een nauwe nooduitgang slepen en ten slotte inladen in de regen. Ja, het regent inderdaad nog altijd.
Maar fuck de regen, als we uiteindelijk terug op de autostrade richting België rijden trakteren we onszelf nog op een laatste Bitburger. We zijn content en we'll be back!
Links:
Mint MySpace
Mint officiële site
Klik hier voor Indiestyle, de nieuwe place to be voor fans van indie en britpop
Geen opmerkingen:
Een reactie posten