Les Nuits Botanique 2009 liggen weer achter ons. De affiche van de slotavond gisteren was zo interessant dat je met een kaartje voor 1 concert niet toekwam. Wij bestelden er eentje voor Great Lake Swimmers in de Orangerie en 1 voor Soap&Skin in de Rotonde. Dat we dan nog Kap Bambino moesten missen in de Chapiteau zegt veel over 't mooie werk van de programmatoren, en deed ons alvast wennen aan de keuzeproblemen die de festivalzomer, die zich eveneens als ongemeen boeiend aankondigt, ongetwijfeld met zich zal meebrengen.
Ook de voetbalgoden droegen hun steentje bij gisterenavond. Als fans van Standard bleven we even aan de autoradio gekluisterd om het begin van de laatste wedstrijd van de competitie mee te pikken. Waarna we naar de Orangerie togen voor een eerste aangename verrassing: Sharon Van Etten. Op MySpace had ze ons absoluut niet weten te boeien. Van Etten speelt erg kale folk, met alleen maar een tokkelende gitaar en een vrouwenstem. Maar wat voor een stem, bleek live. We betwijfelen sterk of we ooit speciaal voor haar naar een zaal zulen afzakken, maar qua fijne opener kon haar concert wel tellen.
Op naar de Rotonde dan maar, waar we nog net het einde van Fink konden meepikken. De Britten hadden blijkbaar een knalprestatie geleverd, want we konden nog net zien hoe het publiek een bisnummer afdwong. Eentje dat absoluut niet gepland was. Maar ze vroegen en ze kregen. Waarna het niet heel lang duurde eer de vleugelpiano van Soap&Skin in stelling werd gebracht, klaar voor een spervuur aan drama en smart. De 19-jarige Anja Plaschg klinkt alsof ze zeven oorlogen heeft meegemaakt en menig kogel zonder verdoving uit haar getormenteerde ledematen heeft verwijderd. De Sinéad O'Connor uit haar begindagen, denk aan "Troy", heeft opvolging gekregen. Soap&Skin gaat mogelijk een grote toekomst tegemoet, en bracht gisteren al op een benijdenswaardige manier nummers als "Spiracle". Dat de elektrodeunen uit de Chapiteau haar fijnzinnige muziek soms kwamen overstemmen, maakte er de beleving niet minder intens om.
Van rusten en nagenieten was er vervolgens geen sprake, want in de Orangerie stonden de Canadezen van The Acorn al klaar om hun beste beentje voor te zetten. De groep zal op het wereldcongres voor innovatie nooit de eerste prijs wegkapen. Wat ze wel brachten was hun mix van folk en pop, die in de loop van de set aan een heel groot aantal andere groepen deed denken. Dan hebben we het bijvoorbeeld over Tunng en Fleet Foxes in de rustige nummers, en Coldplay, Razorlight of de vroege Keane als het wat poppier was. Een fijn tussendoortje noemen we zoiets, dat weliswaar geen onuitwisbare indruk naliet.
Waarna we in de Orangerie mochten blijven om samen met de Great Lake Swimmers afscheid te nemen van Les Nuits Botanique 2009. Tony Dekker en zijn vrienden staan bekend om hun meeslepende concerten, en bewezen gisterenavond weer waarom dat zo is. Dit is een groep die kan imponeren zonder een aanslag op je oren te plegen. Minder decibels, maar wel een mooie samenzang, boeiende melodieën, en bijgevolg sterke songs. De frontman tekende alvast voor 1 van de grappigste versprekingen van 2009: Feel free to crap along. Waarna we toch maar besloten om zijn woorden niet te letterlijk te nemen en het bij massaal lachen en klappen te houden. Afsluiten deden de Great Lake Swimmers erg mooi met "Harvest" van Neil Young als 2de bisnummer, waarbij Sharon Van Etten mocht opdraven om mee de backings te verzorgen. Daarvoor hadden de Canadezen echter al bewezen het ook met eigen werk te kunnen. Enkele oudere nummers, maar ook bijvoorbeeld "Palmistry", "The Chorus In The Underground" en "Pulling On A Line" uit het laatste album "Lost Channels" zorgden voor hoogtepunten.
Een gewonnen wedstrijd dus voor Great Lake Swimmers. Net als voor Soap&Skin en de 2 topploegen uit de Jupiler Pro League. Uitkijken dus naar die testwedstrijden tussen de Rouches en Anderlecht. En naar de mooie festivalzomer. En naar Les Nuits Botanique 2010.
Links:
Great Lake Swimmers MySpaceSoap&Skin MySpaceThe Acorn MySpaceFink MySpaceSharon Van Etten MySpaceBotanique
David Freel houdt zich al zo'n 20 jaar bezig met Swell, een groep die in die tijd een schare trouwe volgelingen vergaarde. Af en toe doet de man ook andere dingen. Zoals nu bijvoorbeeld op het album "March/2009" waarop hij zich in alle stilte laat gaan als Be My Weapon.
